Historia
Najstarsze wzmianki historyczne o wsi Szopienice pochodzą z tzw. „Dokumentu Mikołaja I” (księcia raciborskiego i opawskiego) datowanego na 15 grudnia 1360 r. Z dokumentów sądu biskupiego w Krakowie z 1397 r. wynika, iż Szopienice były wsią założoną na prawie niemieckim, posiadającą wolne sołectwo, składającą daniny na rzecz parafii mysłowickiej.
Parafia mysłowicka, powstała przed rokiem 1326, należała do największych na Górnym Śląsku. Jednak mieszkańcy Szopienic i Roździenia przez długi czas starali się o utworzenie nowej parafii na swoim terenie. 7 stycznia 1868 r. na walnym zebraniu gmin wybrano deputowanych, którzy mieli zająć się sprawą tworzenia parafii i organizowaniem budowy nowego kościoła. Z Roździenia wybrano sztygara Hugona Bennertha, gospodarza Jana Musialika i rzeźnika Piotra Cieślika, a z Szopienic: szewca Hermana Kuntze, karczmarza Wawrzyńca Hołotę i gospodarza Szymona Kutza. Rozpoczęto zbiórkę pieniędzy na budowę kościoła.
Kuria Biskupia we Wrocławiu zleciła 8 lutego 1868 r. proboszczowi z Mysłowic utworzenie nowej parafii. Budową kościoła miał kierować starszy wikary mysłowickiej parafii ks. Konrad Stiborski. Parcelę 0,87 ha pod budowę świątyni odsprzedał karczmarz Wawrzyniec Hołota za cenę 1050 talarów.
Kamień węgielny pod budowę tymczasowego kościoła położono 20 września 1868 r. Już 22 listopada 1868 r. dokonano uroczystego poświęcenia świątyni, któremu przewodniczył ks. Ludwik Markiefka, dziekan mysłowicki i proboszcz bogucki. Wypożyczył on też na tę uroczystość jeden z ołtarzy kościoła w Bogucicach. W tym samym roku założono w Szopienicach księgi metrykalne.
Budynek pierwszego kościoła mieścił 1500 osób, był masywny, zbudowany z piaskowca. Oprócz ołtarza głównego były też dwa ołtarze boczne i obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Po rozbudowie kościoła w latach 1875–1885 umieszczono na chórze 6-głosowe organy.
Początkowo ks. Stiborski został mianowany kuratorem nowej placówki (dekret bpa Forstera z 27 lutego 1869 r.), a po uzyskaniu zgody króla pruskiego Wilhelma I został proboszczem parafii w Roździeniu-Szopienicach, erygowanej dekretem biskupa wrocławskiego z dnia 24 lutego 1872 r.
W 1871 r. parafia nabyła 32 morgi ziemi od żydowskiego kupca Hudka Marka Tiemedorfera. Na części terenu powstał cmentarz, drugą przeznaczono na budowę domu św. Józefa. Budynek probostwa wybudowano dopiero w latach 1880–1881. W 1895 r. doprowadzono na plebanię wodę, a w 1900 r. podłączono elektryczność.
Ponieważ z czasem kościół nie był w stanie pomieścić wiernych, poczyniono starania o budowę nowego, murowanego kościoła. Po uzyskaniu zgody Kurii we Wrocławiu zamówiono projekt świątyni u architekta Grundmana.
15 października 1884 r. w uroczystość św. Jadwigi Śląskiej ks. Stiborski poświęcił kamień węgielny pod budowę nowego kościoła w obecności licznie zgromadzonego duchowieństwa, parafian i przedstawicieli spółki Gieschego. Budowa trwała do 1887 r. Kościół pod wezwaniem św. Jadwigi Śląskiej został poświęcony 11 października 1887 r. przez dziekana ks. Franciszka Kanię, proboszcza z Chorzowa.
Świątynia została wybudowana w stylu neogotyckim, zaś wystrój wnętrza tworzono przez lata. W 1897 r. z inicjatywy nowego proboszcza ks. Karola Abramskiego dobudowano zakrystię i przedsionek do kościoła, zakupiono figury i obrazy, wykonano wielki krzyż nad prezbiterium. W 1899 r. została wybudowana kaplica, tzw. Ogrójec, z zespołem rzeźb „Adoracja krzyża”. W 1900 r. założono elektryczność, w 1902 r. odmalowano wnętrze świątyni, a ściany naw bocznych ozdobiono figurami, rzeźbami i mozaikami.
2 maja 1902 r. uroczyście konsekrowano kościół – kardynał Jerzy Kopp przeniósł do głównego ołtarza relikwie świętych i przewodniczył uroczystej Mszy św. Tego samego dnia książę biskup wrocławski udzielił sakramentu bierzmowania.
Już w 1887 r. poświęcono i zawieszono na wieży kościelnej pięć dzwonów odlanych w ludwisarni we Wrocławiu. Największy (1150 kg) nazwano imieniem św. Jadwigi. Podczas I wojny światowej dzwony zostały skonfiskowane na rzecz wojska.
Po wojnie proboszcz ks. Józef Zientek otrzymał zgodę na sprowadzenie nowych dzwonów. Zakupiono wtedy dwa duże dzwony: „Najświętsza Maryja Panna” (1850 kg) i „Święty Józef” (1050 kg), które poświęcono w 1922 r. Podczas II wojny światowej w 1942 r. niemieckie władze okupacyjne ponownie skonfiskowały cztery dzwony, pozostawiając tylko najmniejszy, 30-kilogramowy.
Dopiero w 1950 r. ks. proboszcz Józef Thiele uzyskał w Ministerstwie Administracji Publicznej zgodę na wykup trzech dzwonów z Ziem Odzyskanych. Do Szopienic sprowadzono trzy stalowe dzwony o łącznej wadze 5 ton. Nadano im nazwy trzech cnót: „Wiara”, „Nadzieja” i „Miłość”. Do dziś wzywają wiernych na nabożeństwa.
Przez wiele lat parafia borykała się z problemem braku miejsca na prowadzenie katechez. W 1983 r. powstał pomysł i projekt (inż. dr. Zbigniewa Webera z Katowic) budowy domu katechetycznego.
Kamień węgielny wmurowano 15 października 1988 r., a budowę ukończono w 1994 r. W związku z wprowadzeniem nauki religii do szkół w domu katechetycznym działa Świetlica Środowiskowa MOPS.
W drugiej połowie jubileuszowego roku 2000 miała miejsce wymiana nagłośnienia w kościele. Rok później została wyremontowana wieża kościelna.
Rok 2002 to odnowienie prezbiterium i ołtarza głównego z przywróceniem polichromii figur we wszystkich ołtarzach oraz belki tęczowej. Wykonano również remont dachu probostwa. W 2003 r. rozpoczęto remont dachu na kościele, który trwał dwa lata.
W 2004 r. miała miejsce pierwsza pielgrzymka parafialna do Andechs – miejsca urodzenia św. Jadwigi Śląskiej, patronki parafii.